Een 'normale' dag in Iran: explosies, angst en evacuaties
Het leven van mensen in Iran zag er de afgelopen twee weken totaal anders uit dan normaal, door de luchtaanvallen van de Verenigde Staten en met name van Israël. Op WhatsApp en Instagram gaat het er vrijwel continu over, waar ook Iraniërs elkaar en vrienden en familie in het buitenland op de hoogte houden. De NOS volgde een aantal van hen.
Zoals de 55-jarige arts die in Nobonyad in het noorden van Teheran woont en het nieuws hoorde dat er een staakt-het-vuren was. We noemen hem 'Hamid'. Net als de andere mensen in dit stuk kunnen we hun echte naam, in verband met hun veiligheid, niet gebruiken.
"Ik zal zo blij zijn als dit eindelijk afgelopen is." Hij kwam thuis na een dag werken in het ziekenhuis, maar veel slaap kreeg hij niet. Op een filmpje is te zien hoe de inslagen van de bommen vlak bij zijn huis zo hard zijn dat de gordijnen ervan opwaaien. Een andere inwoner van Teheran stuurt ook een filmpje. Zijn dochter gilt na de harde klappen vlakbij.
Ook veel andere inwoners filmen, niet zonder risico, de vele luchtaanvallen:
Maryam weet niet meer waar ze naartoe moet. Ze bleef in Teheran ondanks alles, want haar moeder wil en kan er niet weg. Ze kreeg midden in de nacht opdracht om acuut te evacueren. Het lukte om haar moeder in de auto te krijgen. Ze stuurt een filmpje van een eindeloze rij auto's op de snelweg. "In de auto op de snelweg voelt het veiliger dan thuis. Ik sterf liever in de auto dan onder een berg puin in m'n huis."
En zo zijn er veel filmpjes en berichten van ontploffingen en mensen zoals Yasmin die met haar gezin de stad wel ontvlucht is. Ze hebben een zoon van 16 en een jongetje van 4. Ze vluchtten naar Hamadan - 4 uur rijden buiten Teheran. "Daar vielen ook bommen, maar minder dan in Teheran en we kunnen hier bij familie verblijven."
Maar er klinkt ook kritiek op de eigen overheid. Op Instagram vraagt Casper zich hardop af of het regime zich niet heeft verkeken op de vrienden ze dachten te hebben. Hij is ondernemer, maar kan niet werken terwijl hij ondertussen wel veel kosten heeft. De huur en salarissen moeten betaald worden en dus is hij boos. "Waar waren jullie bondgenoten?", vraagt hij zich af. "Waar was Vladimir Poetin toen je hem nodig had?"
En er zijn mensen die hoopten dat de aanval van Israël eindelijk het regime ten val zou brengen. Nu dat nog niet is gebeurd, is er teleurstelling, maar ook angst. De 45-jarige Amin woont in het centrum van Teheran en is cultureel ondernemer. Op sociale media leverde hij regelmatig kritiek. Maar nu er niets verandert, maakt hij zich zorgen dat hij opgepakt zou kunnen worden. Vanmorgen hoorde hij nog over arrestaties van andere critici. "Op iedere hoek van de straat staat politie. Ik ben doodsbang."