Anti-oorlogspoëzie geeft Russen een gevoel van verbondenheid
De beste Russische literatuur wordt niet meer in Rusland geschreven, maar daarbuiten. Kenners zijn het daarover eens. Veel Russische schrijvers die tegen de oorlog in Oekraïne zijn, zijn hun land inmiddels ontvlucht.
"Die vijfde emigratiegolf is voor de literatuur van cruciaal belang", zegt Otto Boele, docent Russische literatuur aan de Universiteit Leiden. "Het is duidelijk dat de literatuur niet alleen in Rusland wordt geproduceerd, maar in toenemende mate door uitgeweken Russen."
Rusland kende de afgelopen ruim honderd jaar meerdere golven van mensen die het land verlieten. De eerste was na de Russische revolutie in 1917, de tweede na de Tweede Wereldoorlog. Vervolgens was er een exodus na de ontmanteling van de Sovjetunie en een vierde golf die in gang werd gezet door de economische crisis begin jaren 90. De oorlog tegen Oekraïne is de oorzaak van de vijfde brain drain in ruim een eeuw tijd.
Anti-oorlogspoëzie"In Rusland zelf wordt het ook steeds moeilijker om iets van waarde gepubliceerd te krijgen", zegt Boele, die deze week een conferentie organiseerde over 'De Russischtalige literatuur van de Vijfde Golf'. Daarbij ging het veel over anti-oorlogspoëzie. Zoals in dit gedicht:
Gedicht van Vera PavlovaHet is je enige zoon.
Je verdediger, je helper en vriend.
Hij komt uit het station, zonder benen.
Hij omhelst je, zonder armen.
Hij vult een glas, zonder bodem.
Hij kijkt rond in de kelder, zonder ogen.
En zegt: Het was oorlog en ik heb hem verloren.
Pavlova (1963) kan Rusland niet meer in en woont in Toronto. "Het is heel krachtig", zegt Alexandra Smith, literatuurwetenschapper aan de universiteit van Edinburgh. "Toen ik het voor het eerst las, bevroor ik. Het beschrijft de horror van deze oorlog, van kinderen die Poetins ideologie gaan verdedigen. Het is een sterke boodschap die oproept om geen gehoor te geven aan dit soort bevelen."
Het werk van Pavlova en dat van andere anti-oorlogsdichters staat op internet. Mensen in Rusland kunnen het alleen lezen als ze een VPN-verbinding hebben, die anoniem en beschermd is.
Het openlijk bezoeken van poëzie-avonden en sites met dit soort gedichten is riskant. Vanwege hun teksten worden schrijvers in Rusland opgesloten, net als in Sovjet-tijden. Smith verwijst in dat verband naar theaterregisseur Jevgenia Berkovitsj, die in 2023 tot zes jaar cel werd veroordeeld, omdat ze met een toneelstuk terrorisme zou rechtvaardigen.
HoopSmith en Boele stellen dat er veel wordt geschreven, hoeveel is moeilijk om te zeggen. Het gaat volgens de Leidse literatuurdocent om veel jonge experimentele dichters. "Met name aan het begin van de oorlog zag je een explosie aan creativiteit."
Volgens Smith geeft het mensen hoop als ze hun gevoelens kunnen delen. "Dichters willen uiting geven aan hun woede en frustratie. Veel schrijvers wijzen het regime van Poetin af. Ze komen daardoor in een identiteitscrisis terecht."
Dat laatste geldt volgens Smith ook voor Pavlova, die ermee worstelt dat ze 'de taal van de agressor' gebruikt. "Dat is problematisch en traumatisch."
MausoleumEr zijn ook dichters die tegen het regime zijn, nog steeds schrijven en in Rusland wonen, maar in het buitenland publiceren. De auteur van onderstaand gedicht bijvoorbeeld. Hij blijft liever anoniem, om problemen met de autoriteiten te voorkomen.
Gedicht, vertaald door Geert Groot KoerkampTot aan mijn eigen Oekraïne
Vanaf Georgië, mij dierbaar
Zie je ruïnes, ruïnes, ruïnes
En flikkeren de eeuwige vlammen.
Niet die horen bij een mausoleum
Of bij een historische dag
Maar die, nog smeulend nu,
Onbekende soldaten opwachten.
De auteur vertelt aan de NOS: "Het aantal gelegenheden in Moskou waar ik mijn gedichten kan voordragen is geslonken tot misschien twee, drie. Dat zijn privécafés of clubs. Plekken van de staat, daar ga ik niet meer heen. Niet omdat ik niet word binnengelaten, maar omdat ik er niet meer heen wil."
De dichter heeft naar eigen zeggen op een gegeven moment besloten dat hij niets meer te maken wilde hebben met staatsfestivals of literaire prijzen. "Ik geef ook al drie jaar geen interviews meer." Dat verklaart volgens hem ook mede dat hij tot nog toe met rust is gelaten door de autoriteiten en dat hij naar Nederland kon afreizen, voor onder meer een lezing over Russische literatuur.
WalgelijkIn Rusland zelf worden vooral pro-oorlogsgedichten geschreven. Josephine von Zitzewitz, die onder meer les geeft aan Oxford University, zegt daarover: "Dat is de zogenoemde Z-poëzie. Die is er heel veel. De stijl wordt slecht van iedere kunstenaar die zijn werk in dienst stelt van de politiek. En hun boodschap vind ik walgelijk."