Tony Blair is terug op het wereldtoneel en heeft weer plannen voor het Midden-Oosten
De voormalige Britse premier Tony Blair dook vorige week plotseling op in het Witte Huis. De Labour-premier die het land met de VS liet meedoen aan de omstreden invasie in Irak was er om te praten over de toekomst van Gaza.
In Londen zeiden sommige politieke commentatoren dat het leek alsof ze twee decennia terug in de tijd waren gestapt. Anderen vroegen zich af wanneer deze energieke 72-jarige eindelijk eens met pensioen gaat.
Het nieuws dat Blair meepraat over de toekomstplannen voor het Midden-Oosten (zonder de Palestijnen zelf aan tafel) leidde tot opgetrokken wenkbrauwen en de prangende vraag: What is Tony up to?
'Vrijwillige verhuizing'Details van de bespreking, waar de Amerikaanse president Donald Trump en zijn toponderhandelaar Steve Witkoff bij aanwezig waren, zijn niet openbaar gemaakt. De Britse oud-premier zou al maanden werken aan een voorstel voor het bestuur van Gaza na de oorlog. Dat deed hij naar verluidt samen met Trumps schoonzoon Jared Kushner, de Israëlische minister voor Strategische Zaken Ron Dermer en minister Abdullah bin Zayed van de Emiraten.
Volgens Amerikaanse media wil de regering-Trump honderdduizenden Palestijnen betalen om Gaza te verlaten. Daarvoor zou zo'n 70 tot 100 miljard dollar nodig zijn, bestemd voor die "vrijwillige verhuizing", en voor wederopbouw, veiligheid en humanitaire hulp. Een woordvoerder van het Tony Blair Institute benadrukt dat Blair nooit heeft meegewerkt aan plannen waarbij Gazanen moeten verhuizen.
Het is voor Blair gevoelig terrein, gezien Trumps eerder gepubliceerde ideeën, waaronder een AI-gegenereerde video om Gaza te ontwikkelen tot de "Rivièra van het Midden-Oosten". Gaza wordt daarin voorgesteld als luxe golfstaat-resort, inclusief standbeeld van Trump. Bij die plannen zouden Palestijnse inwoners eveneens moeten verhuizen zonder dat duidelijk is waar ze naartoe moeten.
Eerder zei Trump van Gaza de "Rivièra van het Midden-Oosten" te willen maken. Volgens VN-secretaris-generaal Guterres komt dat plan neer op etnische zuivering:
Ondanks de kritiek op de bemoeienis van de Britse oud-premier, valt niet te ontkennen dat Blair als voormalig wereldleider met ervaring in het Midden-Oosten ook de nodige kennis en expertise meebrengt. Blair was van 1997 tot 2007 premier, waarmee hij de langst zittende Labour-premier uit de Britse geschiedenis werd.
Na zijn vertrek uit Downing Street in 2007 diende hij acht jaar lang als Midden-Oosten-gezant voor het zogenoemde Quartet, een internationale groep die bemiddelt tussen Israël en de Palestijnen en probeert een tweestatenoplossing te bewerkstelligen.
Blairs premierschap bleef altijd getekend door de beslissing Irak binnen te vallen, wat leidde tot een acht jaar durende oorlog waarbij honderdduizenden Irakezen omkwamen en een machtsvacuüm ontstond waarin Islamitische Staat kon opkomen.
Blair was ook via zijn private ondernemingen de afgelopen jaren actief in de regio, en daarbij waren zijn financiële banden met machthebbers in het Midden-Oosten niet altijd onomstreden. Inmiddels staat hij al ruim acht jaar aan het roer van het Tony Blair Institute, een organisatie met honderden werknemers die staten en bedrijven adviseert over politiek beleid onder de missie: "We help governments and leaders get things done."
Fouten recht zettenJe zou kunnen stellen dat Blairs betrokkenheid bij een vredesplan voor Israël en Gaza de culminatie is van zijn jarenlange pogingen om na zijn premierschap zijn fouten recht te zetten in het Midden-Oosten.
Maar is de huidige regering en Labour-premier Keir Starmer wel blij met die bemoeienis? Voor Downing Street is het op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke situatie. Starmer kan de komende tijd lastige vragen van journalisten en commentatoren verwachten: steunt hij Blairs plannen, en hoe verhouden die zich tot Trumps idee van een "Rivièra van het Midden-Oosten"?
Wat ook tot spanningen kan leiden tussen Blairs plannen en die van premier Starmer, is dat Starmer van plan is over een paar weken bij de jaarlijkse VN-vergadering in New York de Palestijnse staat te erkennen, in navolging van Europese landen als Frankrijk en Zweden. Een besluit dat woede oproept bij de Israëlische regering en tegen de haren van de regering-Trump instrijkt. De samenwerking zal daarmee niet makkelijker worden.